ความรักของพ่อแม่

ความรักของพ่อแม่
การเดินทางร่วมกันของเราในวัฏสงสารมีทั้งรักกัน เกลียดกัน ทำดีบ้าง ทำชั่วบ้างเหล่านี้คือกรรมที่ทำสะสมไว้ซ้ำๆ ซากๆกรรมดีหรือนิสัยที่ดี เป็นการสร้างบารมีกรรมชั่ว นิสัยที่ไม่ดี สะสมเป็นอาสวะ กิเลส การที่เราเกิดมาในท้องแม่ ถือเป็นกรรมเก่าผลของกรรมเก่าที่สร้างสมไว้เปรียบเหมือนเมล็ดพืชการรับรู้ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ และการเลี้ยงดูของพ่อแม่เป็นปัจจัยหรือเปรียบเหมือน ปุ๋ย ดิน น้ำ แสงแดดที่ช่วยบำรุงเลี้ยงเมล็ดพืชให้งอกงาม อย่างไรก็ตาม เด็กทารกทุกคนคือผู้บริสุทธิ์การเลี้ยงดูของพ่อแม่ด้วยความรักความเมตตา จึงเป็นปัจจัยสำคัญที่สุด ที่จะช่วยให้ลูกเติบโตขึ้นอย่างมีความสุข ตรงกันข้าม เด็กที่เกิดมาอย่างขาดความรักความอบอุ่นในครอบครัว ยากที่จะมีจิตใจที่ดีได้มักมีปัญหาทางใจ เป็นคนขี้น้อยใจ ขี้อิจฉาริษยา ขี้กลัว ขี้โกรธ ขี้ตกใจ ฯลฯ เรียกว่า จิตใจไม่สมบูรณ์

ความรักจึงเป็นสิ่งสำคัญที่ล่อเลี้ยงชีวิตมนุษย์ทุกคนต้องการความรักจากพ่อแม่ญาติพี่น้อง และบุคคลที่อยู่รอบข้างเราจะเกิดความรู้สึกอบอุ่น มั่นคง ปลอดภัยและสุขใจ เมื่อได้รับความรักความรักจึงทำให้มนุษย์มีจิตใจที่สมบูรณ์ ชีวิตของเราเริ่มสัมผัสกับความรักได้ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ อาหารถ่ายทอดจากแม่สู่ลูกผ่านสายสะดือ ความรู้สึกนึกคิดของแม่ก็ถ่ายทอดถึงจิตใจของลูกผ่านสะดืออารมณ์ได้เหมือนกัน ดังนั้น การทำหน้าที่แม่ที่ดีไม่เพียงแต่รักษาร่างกายให้แข็งแรงสมบูรณ์เท่านั้นหากต้องรักษาอารมณ์และจิตใจที่ดีด้วยโดยการรักษาศีล ภาวนา คิดดี พูดดี ทำดีญาติพี่น้อง บุคคลรอบข้างก็ควรให้ความรักความเมตตา ให้กำลังใจ แก่ผู้ที่กำลังจะเป็นแม่ ตามหลักจิตวิทยาเชื่อว่า จิตใจของเด็กมีความละเอียดอ่อน ซึมซับสิ่งต่างๆ ได้ง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเลี้ยงดูเด็กในช่วงอายุ ๓-๔ ขวบ จะเป็นช่วง หัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญที่จะมีผลต่อการกำหนดจริตนิสัย พฤติกรรมของเด็กในเวลาต่อมาเด็กที่ได้รับความรัก จะมีความรู้สึกอบอุ่นมีความมั่งคงทางอารมณ์ และเติบโตขึ้นมามีความสุข เด็กที่ขาดความรัก ถูกทอดทิ้ง จะรู้สึกมีปมด้อยขี้น้อยใจ ขี้อิจฉาริษยา ขี้กลัว เป็นต้นความรักที่พอเหมาะพอดี จึงเป็นเรื่องสำคัญ